kendi olmaktan yorgun düşenlere
bir hayvanın ruhunu üflemişler bana
ateşler yakmışlar kendimin etrafına
kokusunu aldım
sarıdan şilteler bırakmışlar
evimin balkonuna
kanatlarım varmış kıpır kıpır omuzlarım
çıkıyorum
çıkıyorum
sarılar oldu karartılar
çıkıyorum
çıkıyorum
çıkılmıyor
nokta
nokta
damlıyor uykularım
uyuyakaldım.
nefesim
kafeslerde geziniyor
dudaklarım, tuzlu yaşlar arıyor
eldivenlerim, ellerime uymuyor
sebepler, içimdesin, seziliyor
yaslarım, içimdesin, yetişiyor
yanmışım diyorum
gümüşten krem getiriyor.
bana bir hayvanın ruhunu üflediler
beni içimdeki fırtınayla seğirttiler
evimden ekimlere
ikindiden tekkeye
dağların eteğinde
yüzümde yangınlar
gözlerimde mırıltılar
yüreğimde velveleyle
hendeseden bilkuvveye
alı al moru mor döndüm
avuçlarım kavrulmuş
susuzluğum su.
hayvanın bir ruhunu üflemişler bana, kaçamam, sadece inanırım
sen beno kilisesinde
cennetle müjdelediler beni kanonik saatlerde
sevimli bile değilim
karaciğerimde bir akustik gölge
gözlerin gözlerime varmakta
yirmibir zırhla kalbim sana atmakta
bilinmek istiyorum
dilimi çözemiyorum
biçimsel deviniyorum
ellerim ayakta, bir köpek bana bakmakta
parmaklarım sırt sırta, sanki kuş uçar tanrı katına
elimin sırtında kambur, yumuşakçalar sınıfında
güneş kar topluyor dönenceye dik
yansımama rastladım
sırlı camda
kim.
